Misbruik op 'n Rooms-Katholieke School in Limburg door Angst en Kwelling

Posted on Thursday, March 11, 2010 10:41 PM

Streng ging het daar vroeger in Limburg in elk geval toe, autoritair was het hoogste begrip en straf het laagste. Er was een rechtlijnigheid de geboden of bevelen of op te volgen of boete ter helle te doen.

Geboren in 1905 was mijn tante Marie aldaar in dat Generaliteitsland woonachtig en werd schools opgevoed in het rooms-katholieke onderwijs. Ouderwets stampen van de leerstof. Plezier heeft ze daar nooit beleefd.

De terreur was enorm, de zusters niet minder dan Aufseherinnen. Angst was het Leidmotiv, voor alles en iedereen, een ontzag aankweken om een gedwee huisvrouw te worden met veel nageslacht. Dat die kinderen ook 'n dergelijk lot zouden moeten ondergaan kwam nog niet bij de meisjes op.

Hoe vaak ben ik als jongmens niet bij mijn tante op bezoek gekomen? Ik werd altijd hartelijk ontvangen en aan gespreksstof kwam geen eind. Maar hoe vaak is het niet geschied dat haar gelaat wat rood aanliep, haar stem begon te trillen en zij op snelle en hoge toon verhaal deed van de angst die zij door de zusters heeft moeten krijgen. Tenslotte biggelden er tranen over haar wang en kwam ze tot rust. Het was er uit tot een volgend keer het weer opkwam. Haar man zweeg immer in casu.

Ik heb de idee dat ze niet vlug aan de man is gekomen, immers 30 jaar is zowat een maximale grens wil je nog een gelijkwaardige partner vinden. Ze ging naar Amsterdam en ontmoette op het Rembrandtplein haar levenspartner, mijn oom. Een waar relatiecircus aldaar, ook Joden liepen er in groten getale om een wijfje te versieren. Eind dertiger huwde zij en kreeg twee kinderen.

Het was in vroeger tijd niet gebruikelijk mensen met een kwellend zielsprobleem extern hulp te doen zoeken bij bijvoorbeeld een zenuwarts, dat was echt van de gekken. Je moet dus blijven doorlopen met wat je hebt en het lijden dragen als een kruis. Zo zijn ze opgevoed en zo zijn ze gebleven. En toch wist ze in haar hart en nieren dat datgene wat zij heeft ondergaan niet deugt, ja zelfs misdadig is geweest! Dit woord heeft zij nooit uitgesproken maar wel bedoeld.

Denk eens aan de Goedheiligman, ieder kind bemint hem zeer. Anders in Limburg! Als de getabbaarde man verscheen sprongen de Pieten woest naar voren met geheven roe. De kinderen stoven naar de achterste muur. Dan holden de Pieten naar de groep toe en de kinderen glipten in panische angst langs hen heen naar de eerste muur. Dan..., weer..., dan..., weer..., dan... enzovoorts, onophoudelijk de kinderlijke adrenaline tot een kookpunt te brengen. LOL zeggen we nu, toen het allerverschrikkelijkste wat een  kind kan overkomen, geen liefde, geen christelijkheid volgens het schone geloof, geen mededogen doch louter A N G S T.

Innerlijke sterkte heeft ze wel opgebouwd eenmaal gepensioneerd te remigreren naar haar geboorteland. Ze woonde in een rustige en bosrijke omgeving en heeft eindelijk van het leven kunnen genieten. Of ze dan nog opwellingen van onmacht gekregen heeft weet ik niet meer.