"Heeft u
soms een kip laten vallen?", vroeg een der bezoekers mij tijdens de
troostrijke borrel om bij te komen na het beluisteren en aanzien van de
explosie van hartstocht & passie in de sonnetten van Shakespeare. Ik
besef dat de voordrachts-kunstenaar zijn zaakje terdege en doordacht
heeft 'gebracht', maar toch herinner ik mij een nòg meer energieke
Française in een namiddaags badplaats-programma van TV5 enige gedichten
van Baudelaire te hebben zien voordragen, welk zó een beklemming liet
prikkelen, dat de overvlotte commentator en interviewer haar nauwelijks
kon interrumperen wegens 'n ongelukkige tijdsoverschrijding. Ik wist
allang dat de Engelse poëet geen sonnetten in eigenlijke zinne gemaakt
heeft maar dat louter de vorm deze naam verdient en hoorde nu naar
aanleiding van mijn vraag dat de basis van de gedichten een verzameling
van (miscellaneous) epigrammen geweest heeft moeten zijn. Overal
ontbreekt de chute, zoals wij dat ooit op school leerden.
De
sonnetvorm heb ook ik veelal gekozen in gedichten die ik maakte voor
vriendinnetjes en kennisjes, met dien verstande dat ik mijzelf bewust in
de schaduw der grote meesters moest stellen, maar dat zal toch niemand
mij kwalijk nemen? Ook paste ik het principe der drieëenheid van Janus
Secundus toe: horen, zien en voelen met als 'apotheose' de kus. De chute
vergat ik niet, juist vanwege het voldoen aan het
sonnetiaanse principe. Dat ik hierdoor ietwat geforceerd te werk zou
kunnen gaan als zo meesterlijk gelaakt in 'Die Meistersinger' van
Richard Wagner, was ik mij wel bewust, maar nogmaals, als autodidact
blijf ik een leven lang een kind van de grote literatuur, heb daar vrede
mee en dan het is toch geoorloofd deze 'Meister' te waarderen?
De
bezoeker legde vóór mij op tafel een diepvries cilindertje, dat qua
bleke kleur best een kippetje kon zijn. Maar ijskoud laat zich niet
beruiken, mijn (legendarisch) vlijmscherpe reukgevoel weet dit. En wat
een vreemde vorm: een kuikentje heeft toch twee pootjes die vastgebonden
toch een zeker reliëf verschaffen, daarentegen heeft kipfilé een ovale
vorm. Dit nu was rond en langwerpig en geleek een minirollade. Maar dit
product bereidt men toch van enigszins grote lappen varkens- of
rundervlees; met het kleine kipfilé valt niet veel te 'rollen'!
Even
twijfelde ik of ik niet zo eerlijk moest zijn het ijskoude diertje te
bezorgen bij het (beslist door selectie!) altijd zo correcte personeel
achter de bar, maar vreesde door het aanwezige publiek met grote ogen te
worden aangestaard wat dit nu wel voor een toneelscène in Shakespeare's
Globe zou worden. Neen, dan had de kok maar zorgvuldiger de vrieskist,
die zich onder de bar bevindt, moeten leeghalen, want wellicht door
haastige nonchalance is aan een der broden het kippeke blijven kleven.
Dat de man bepaald niet dit beestje benodigde blijkt wel, dat hij niet
teruggekomen is voor een ander exemplaar. Quod erat demonstrandum.
Ik
stopte dan het diepvriesproduct discreterwijs in mijn pet, zonder
kloppend hart en rood aangelopen voorhoofd. Thuisgekomen besloot ik een
hors d'oeuvre te prepareren. Ik ontdeed het van een vakkundig gedraaid
folie en legde het geheel in een ovenschotel, voegde cajun-kruiden toe
en roomboter. Na 8 minuten microgolf rook ik overduidelijk met
kippenvlees van doen te hebben. Ik sneed het gerecht in schijfjes en
constateerde met verbazing dat het verduiveld toch een mini-rollade was!
De schijfjes smaakten verrukkelijk en waren al ras verdwenen... Maar ik
keek tenslotte naar alsmede voelde met mijn vingertoppen nog even aan
de merkwaardige vulling: het moest een gekruid broodkruim zijn, iets
waarmee men ook schijven zoetwatervis als karper in de Joodse keuken
vult, gezien mijn opgedane kennis van kookprogramma's op de TV. Dan was
de toevoeging van mijn kruiden derhalve overbodig geweest, maar dat kon
ik tevoren niet weten.
Zo kan
ik raden: na sonnetten dus een kippetje, want de liefde des mannes gaat
door den maegh! En wat kunnen ze lekkere dingen maken bij Durty Nelly's,
zeg!
Amsterdam, 7 juni 1995
Jan Bakker van F.I.E.S.T.A. (Friends of International Englisch Speaking Theatre in and around Amsterdam,
tot in 1997) ontdekte op zondagnamiddag de 6e augustus 1995 ten huize
van "Durty Nelly's" / Warmoesstraat een op 'n aan de muur geprikt
pamflet foutieve orthographie van het Engelse woord "preference". Ik
schreef hierover het volgende ter recapitulatie.
De basis is het Engelse werkwoord: to prefer, uit préférer, F en dit weer uit prae-ferre, L = naar voren - dragen.
Het
Engelse zelfstandige naamwoord preference komt uit préférence, F en dit
weer uit praeferentia, L, medische term, dat de betekenis moet hebben
van voorkeur. Het is in de 14e eeuw de Franse Taal ingebracht.
Het
Engelse adjectief preferable is gevormd uit de werkwoord(s)stam prefer-,
met als suffix "-able", wat komt van -abilis, L = dat (wat) kan zijn,
soms: dat (wat) geeft. Ook wij kennen het suffix -abel, als ook -baar.
(Ook -ible, F uit -ibilis, L is mogelijk, met dezelfde betekenis).
Nu bestaat het Engelse adjectief able, uit habilis, L, en is triviaal.
Mijn mening is nu:
De
pamflettist heeft zich schuldig gemaakt aan een in de linguïstiek
bekend staande contaminatie, door twee woorden foutieverwijze met elkaar
te verbinden:
zo had de desbetreffende de wens te schrijven preference, dacht echter aan preferable, als
mogelijkerwijze eveneens aan het triviale Engelse able en schreef onbewust foutieverwijze "preferance".
Let
wel dat deze groep derivaten zijn van ferre, L - dragen, die in het
Frans tot de Gotische *offrir-club behoren! Een andere grote groep
afgeleide woorden is van facere, L - maken in alle mogelijke
betekenissen, waarbij de derivaten nogal gelijkenis vertonen met de
derivaten van ferre, L! Hierover een ander maal.
Welke
Ier of Engelsman spelt nu zo foutief? Ik rook al direct onraad, zweeg
echter, maar besloot de eerstvolgende keer de gelegenheid aan te grijpen
een recherche in te stellen.
Hiervan dit resultaat:
Holla's Durty Nelly's
luidt vanaf februari 1992 de officiële naam van de zaak, daarvóór een
petit restaurant geweest te zijn onder de naam Durty Nelly's, met als
correspondentieadres Raasdorperweg 38 huis, 1067 TK Amsterdam. Het
maatschappelijk kapitaal bedraagt 200.000,- (hieraan is enigszins de
verkoopwaarde van de zaak te evalueren), waarvan geplaatst en gestort
40.000,- (wettelijk minimum). De enig aandeelhouder is Holla Beheer,
1012 AA Amsterdam, De Ruyterkade 100.
Amsterdam, 7 augustus 1995
Holla Beheer
Vanaf
maart 1992 met als doelstelling beleggen, beheren en exploiteren van
vermogenswaarden (een triviale formulering), met als maatschappelijk
kapitaal 1 miljoen, waarvan geplaatst waarvan geplaatst en gestort
800.000,-. De enig aandeelhouder is: Franciscus Johannes Antonius Maria
Holla, geboren 30 januari 1937 te Amsterdam, woonachtig te 1067 TK
Amsterdam, Raasdorperweg 38 huis. Hij is tevens directeur van Hotel 't
Ancker, 1012 AA Amsterdam, De Ruyterkade 100. Maar dit hotel 't Ancker,
vanaf december 1970 geregistreerd, is later een juridisch eigendom van
voornoemde Holla Beheer geworden. Het Hotel heeft een maatschappelijk
kapitaal van 200.000,-, waarvan geplaatst en gestort 40.000,-.
Wie
echter zoeke naar een geriefelijke overnachting bij de zogenaamde tall
ships, kome bedrogen uit! Het gebouw is namelijk recentelijk afgebroken
wegens aanleg van een viaduct naar en uitbreiding van de oostzijde van
het Centraal Station! Eeuwig zonde. Ik herinner mij het desbetreffende
café, daar ik er vaak niet in-, maar langsliep, met een tweedimensionale
zwarte ober met glanzend dienblad, beide van hardboard, aan de deur
geplaatst als welkome uitnodiging.
Met de
verkregen schadeloosstelling zal Holla een aardig uitgangspunt hebben
verkregen voor verdere belegging. Dan is warempel Durty Nelly's een
Hollands ondernemers-initiatief in een Iers jasje! Kleine Ierse (zeiden
ze mij te zijn) meisjes geven charme. De etenswaren zijn vermoedelijk
catering, zie hiervoor mijn essay "De kip van Durty Nelly's". Het
Interieur van de locatie is fonkelnieuw en voortreffelijk solide; de
indeling van de ruimte schitterend.
Maar echt, het blijft een Hollandse belegging en er is geen spaander Iers aan.
Dit foutieve "preferance" bracht mij op het spoor.
Amsterdam, 15 augustus 1995
Geen opmerkingen:
Een reactie posten