Na de Machtsergreifung door Adolf Hilter verlieten vermogende Joodse mensen het Duitse land. Beter vroeg dan laat want dan zou je op bijv. de verkoop van een zaak wel tot 50% geplukt worden.
In juni 1933 vestigden zich vanuit München Maximilian (*1899) en zijn broer Siegbert Arthur (*1898) aan de Lomanstraat bij het Vondelpark, waar zich in juli hun ouders Benjamin en Babette voegden, als ook een paar familieleden. Een hele clan bijeen!
Ze kregen wel na inwisseling van hun Duitse pas de Nederlandse nationaliteit.
Alle Van Wiens zijn niet, scherp in tegenstelling tot andere naamgenoten, door de Duitse bezetter van hun bed gelicht zodat het vermoeden is dat zij niet puur Joods volgens de NRW zijn als ook dat enkelen een tijd spoorloos zijn, wat best onderduik kan betekenen. Maar het mooist is dat de bejaarde ouders (74, 65) op 19 februari 1941 naar Londen verhuisden. Hoe hebben ze dit nu geflikt? De originele kostbare vluchtroute is per gids door Frankrijk, over de Pyreneeën door Spanje naar Portugal en vanaf daar de boot. Of per Zweden. Maar zou het ooit mogelijk zijn geweest op een Scheveningse of Katwijkse vissersboot mee te varen tegen betaling van een fors bedrag? Ik heb het nooit iemand horen verklaren.
De tussennaam van is Nederlands, want de vader Benjamin is geboren te Winschoten. Van beroep koopman. Hij huwde een Duitse en beiden vestigden zich te München. Aldaar werden de twee zoons geboren; de oudste studeerde voor advocaat, de cadet geneeskunde en promoveerde in de orthopedische geneeskunde.
Doch Max zou extra Israel(i) geheten hebben al is deze doorgestreept. Er is 'n naam van een echtgenote vermeld zonder data, wat betekent dat het een vrije verhouding is geweest.
In de familie links en rechts zit ogenschijnlijk inteelt.
Als vader Benjamin in november 1945 wederkeert vestigt hij zich te Haarlem, de andere familieleden blijven aan de Lomanstraat tot begin 1946 om zich dan te verspreiden over de stad. In 1953 vestigt Max zijn praktijk aan de Churchilllaan en blijft daar tot zijn overlijden in 1975.
Toen ik dokter Van Wien opzocht, ik geloof eind zestiger, gedroeg zij zich vreemd. Niet zijn Duitse accent, dat geeft niet.
Maar eerst wil ik wat vertellen over een andere praktijk.
In de Utrechtsestraat was een pedicuur-inrichting met veelsoortige producten t.bv. de voetzorg. Ik kocht daar ooit steunzolen. Het personeel is amateuristisch, want als een steunzool verbogen is en dus geen steunfunctie meer bezit, zet men het metaal in een klem en staat met de houten hamer de bolling erin. Dat kan je horen! Geen enkele verfijnde techniek noch apparatuur. De steunzool is best mooi waar het metaal is fraai omhuld is met leder. Doch dit slijt waardoor het blanke metaal de schoenzool stukmaakt. Ook de gipsafdruk voor voeten is nep, deze wordt als de klant weg is gewoon weggegooid. Al met al een verkoopshow om vele tientjes guldens te kunnen afrekenen.
Bij Van Wien werd je opengedaan door zijn assistente, een Duitse met een spookachtig gelaat, wat bij ongehuwde vrouwen meer optreedt. Het hol van Van Wien was donker, aan de muur stonden stapels archiefdozen. De dokter vraagt of je met kousenvoeten op de nieuwe steunzolen kunt gaan staan. Dan gebeurt het ongelofelijke: de dokter gaat met zijn buik op de grond liggen en controleert de spanning van de spieren in de voeten met zijn vingers. Dit duurt een hele tijd. Je kunt als jongmens daar niets tegen doen.
Heeft Max geen nageslacht, zijn boer kreeg een dochter die zo op haar 40e overlijdt, vanaf hier is veel familie tot vandaag doch zijn deze gegevens afgeschermd.
