Ank Ledeboer ontgint niet Broekland

Vlak bij mij woonachtig op een 7e etage en zo veraf. Ik zal het verklaren.

Toen ik haar belde op 5 november 1978 kreeg ik aanvankelijk een gunstige reactie maar na mijn brief kon ze met mijn informatie "niet zo goed overweg". Dat is mooi tactisch gezegd, ze is 39, heeft rechten gestudeerd en bezit een goede baan. Maar de ware reden is haar angst voor mannen, haar gereserveerdheid is een bescherming tegen onheil. Alleen merkwaardig dat zij in de maatschappelijke carrière dan wel die flair en durf kan opbrengen! Of ze heeft haar capaciteiten te hoog opgegeven.

De naam Ledeboer komt van het Nederduitse Lehde-bur, dat is de ontginner van broekland te Westfalen. Alhier de vernederlandste naam. Dit schreef ik haar om belangstelling op te wekken. Ik vermeldde niet mijn wetenschap dat ik deze naam ook in boeken over de oorlog- en bezettingstijd gelezen heb. Misschien werd daar in haar familie niet over gesproken. Maar nu ga ik niet meer op zoek naar die feiten.

Aardig dat ze mij desalniettemin een nieuwjaarskaartje heeft gestuurd. Ik ben er niet meer op in gegaan.
Ik zag in 1984 dat ze niet meer daar woont. Als ze nog leeft dan zou ze nu 74 zijn. Het leven op het broekland is gezond.

Nog heel wat bandopnamen van telefoongesprekken bezit ik.

Evelien Dartel met Medailllon begint bij Kootje

Wat een aardige vrouw, zo keurig en beschaafd Nederlands, een curieus medaillon opvallend boven haar borsten, de nieuwsgierigheid prikkelend, haar vergezeld door een lange heer in donker kostuum en zwarte hoed, korte baard en eveneens keurig Nederlands als ook een muzikale stem. Zij zelf moet wat verorberd hebben, van hem weet ik het niet zeker meer. Op deze maandagavond de 26e april 1976 ben ik naast mijn gewone studie ook in de stad als het zo uitkomt maar de maandag is niet direct mijn uitgaansdag, wat komt door het uitvoerige eten op zondag dat ik mij met mijn toch al oneindige energie wat rust gun. Ze vertelt na enige tijd een woning te zoeken aangezien ze op haar adres aan de Singel (ter hoogte van de Blauwburgwal, bekeek ik op 19 mei zonder echter aan te bellen) weg moet, met nadruk gezegd dat ijlen is geboden, belt ze mij op 5 mei. Ik weet dat niet ver van mijn huis een woning leegstaat en antwoord dit haar. We wisselen ons telefoonnummer uit. Zo gaat het in Amsterdam, als je een woning wilt moet je het overal bekend maken!

Een week later zie ik een blauwe DAF stoppen waaruit een zwangere vrouw het naambordje van de lege woning leest. Dit kan Evelien dus niet zijn, wel dat er meer kapers, ook keek ze nog omhoog, op de kust zijn. Alhoewel, was ze dan onzwanger als ze toch een avondmantel aan heeft?

Tot mijn verrassing krijg ik een verhuisbericht dat zij per 1 juni woonachtig is aan de Lange Leidsedwarsstraat. Drukke boel daar maar ze zit gelukkig ook op drie hoog en heeft zelfs relatief meer Zuiden licht. 

Lange Leidsedwarsstraat Amsterdam

Nog een maal belt zij mij, als ze kennelijk tot rust gekomen is, heus niet zoveel hinder te ondervinden van het bruisende nachtleven voor de deur, en vertelt 26 jaar te zijn, op het hoofdkantoor van de Wagon-Lits te werken met drie talen en vrijwilligerswerk bij Amnesty te verrichten. Het gesprek was erg gezellig. Ze zal gelukkig zijn.

Voor mij een reden haar als laatste 'n nieuwjaarsgedicht te sturen, ik was in die tijd zeer actief, met een mij thans zelf  niet meer verstaanbare tekst waarin Eli Asser een ooglap voor heeft en uitroept: "Kijk naar Uzelf!", als ook de Vondeltekst: "Wij groeien vast in tal en last...", maar ik weet niet of je in zo een kleine smalle woning 'n weeshuis kunt openen. Ik hoop in elk geval dat ze niet boos geworden is en in de broodjeszaak aan het Leidseplein (totdat die wegging) nog heel wat lekkers genoten heeft. Ze was een plezierige brunette met een heerlijke stem.

Eenmaal februari 1978 als ik al in Buitenveldert woon heb ik haar schriftelijk uitgenodigd voor een etentje. Ze heeft niet meer gereageerd.