Volop putten waar de Duitsers en miliciens de Vichy (scheldwoord: milico's) de lijken van hun gearresteerden ingooiden. Men sprak van duivelsputten. Dan komt de bevrijding waar afgerekend werd met collabos. Er zijn ook hier zovele putten dat opgraven zowat onmogelijk is. Door zware stenen in te gooien blijft er van de stoffelijke overschotten gewoon niets meer over. In 1959 hebben Duitsers wel opgraving verricht op kosten van de organisatie voor oorlogsgraven.
Het Verzet heeft alle mogelijke bewijs vernietigd als het geheime leger en arrestatielijsten. Ook de executeurs bleven zwijgen. Indien wel aangesproken is het antwoord steevast "bevel van hogerhand". De zogenaamde "rechtbanken van het Verzet" zijn verdwenen. Maar waarom moet je als dit nu recht is dan nog lijken een put ingooien? Toch is er een wet van verschoning voor verzetsdaden 10-6-1940 - 1-1- 1946 (!!!). Wet 6-8-1953 laat mooi alle snel-executeurs vrijuit gaan. In de nadagen liet het Verzet ook wel gevangenen vrij wegens voedselprobleem of overbelasting maar dat is te lief voor woorden.
De miliciens hadden ook een 2e Service voor inlichtingen net als het beroemde Deuxième Bureau van de vooroorlogse regering. Zo hard tegen hard is voor (nog) Hollandse begrippen onvoorstelbaar.
Je leert dus dat geweld tegen collabos vrijuit gaat maar dat naoorlogse stafprocessen voor zowel collabos als wandaden verzetslui gevoerd werden. Doel van kaalscheren is opgekropte woede afreageren i.p.v. bloed laten vloeien. De chaos overal. Ook als straf bevuiling en vernedering. Nog 3-2-1950 proces tegen 8 communistische verzetsstrijders.
Fusillades alom, verraders in de rug geschoten, 13 minuten per persoon. Niet gebonden. Graven anoniem. Hoogste autoriteiten stonden machteloos tegen deze eigenrichting.
De bevrijders noemden zich milices patriotiques, voorkom verwarring! Je kunt wel zeggen dat het schorem de kans greep voor de macht, gelijk in de Franse revolutie. Marseille was totaal anarchistisch. Toulouse schorem aan de macht. Zij die vrijgesproken werden moesten oppassen niet ten tweeden male voor een rechtbank te komen. Beter dan met de noorderzon vertrekken?
Er waren er die al vanaf 1942 dubbel spel speelden wat je een immorele banaliteit kunt noemen en de tegenstander beschuldigen (lampiste). Het werd doden om te doden. Zogenaamd invallen maar was in feite inbraak. Maar ook rivaliserende communistische groeperingen beschoten elkaar.
Jan-Paul Sartre was fel tegen dit middeleeuwse sadistische wraaknemen in zijn Combat 2-9-1944.
