Ze had altijd wel een vriendelijk gelaat, haar stem was best melodieus maar haar uiterlijk is oud-Hollandsch stijfjes geweest. Teddy Scholten (+2010, 83) heette ze, zo een keurig vrouwtje. In Hilversum speelde ze een rol met liedjes en deze lijst te zien doet je wel grinniken van zoveel Heimattaal. Totaal verdwenen, ook geen zangkoortjes meer. Het meisje van de zangvereniging, maar dat is van een ander.
Nederlandstalige liedjes voor een museum. Dan kan je even klikken om een incipit te beluisteren maar meer dan ook niet, zeker niet voor jongste bezoekers!
Wij hoorden haar al in de 60er als verslaggeefster (hier niet als zangeres) op een internationaal Songfestival, waar precies weet ik niet meer. Voorde z/w-Tv gezeten kippenvelverwekkend vanwege haar krassende telefoonstem welke zonder ademhalen als een kapotte grammofoonplaat bleef draaien. Tegen het einde was een land al aardig met score bovenaan de ladder geklommen waarop de valse Italianen stemden op de cadet en deze ophoog slingerde. Er was ontzetting alom, maar waar is geen gesjoemel, d.a. Knokke met uitslag voorgeprogrammeerd. Een cultureel handeltje!
Later in een presentie op een groot programma was een harer ogen wijs open gesperd; ze had als dom kuiken gewoon teveel Belladonna gedruppeld. Er werd driftigerwijs door kijkers gebeld waarop ze een zonnebril opzette. Erg dommig van haar alhoewel geen blondje.
Eigenlijk een suffigheid van de Nederlandse omroepen zo een vrouw zo lang in de zoo te laten. Het land liep er wel mee achter. Duitse shows kwamen op, d.a. H.-J. Kulenkampff (+1998, 77). Dan wordt alles overvleugeld door Amerikaanse shit. Alleen de Britse hebben skill.
