Jack Arnolds monstrueus amateurisme

De films van Jack Arnold waren spannend, de eerste zag ik bij de nachtelijke studenten Filmliga in Kriterion in september 1962. The incredible shrinking man die a.g.v. een radio-actieve wolk zo klein wordt dat hij in een poppenhuis moet leven en later met het schoonmaakwater wordt weggespoeld. Het Einde is met nogal pseudo-filosofische tekst.

The gill man zag ik op de Duitse Tv 17-11-1983. Een oerwezen dat in water leeft. Een schitterende scene dat het mooie meisje zwemt en het monster dieper gelegen haar volgt. Suspension!

Maar een film is toch wel amateuristisch als een monster bestaand uit een rubber pak bij de knie buigt en je kan zien dat het rubber daar vanbinnen hol is.

Dan had de producer er eens genoeg van en liet Arnold bedroefd achter. Met een snik zei hij zo graag nog een film te hebben willen maken maken maar dat hij zich vergist heeft in de hoofdacteur met blonde haren, immers in Amerika moeten deze haren zwart zijn! Ga maar na, te beginnen bij Reagan.

Cafetaria Gerard Doustraat 44

Een cafetaria waar wij in de 60^er na Mulder of Koekenbier ook wel kwamen, met de bromfiets snel bereikbaar, was de zaak aan de Gerard Doustraat 44. De winkel stond op naam van J.D. Steunenberg. Doch die kan ik mij niet herinneren, wel een jonge vrouw in de dertig die zwijgzaam haar werk verrichtte. Het was er nooit vol, nogal afgelegen, alleen zij die de zaak kenden kwamen terug.
Dan was het geregelde bezoek aan Al Brown wel gezelliger!