De dwerg vermoorden

Allang was de dwerg met loodzware stem bezig mij voor de voeten te lopen. Ik wachtte altijd rustig totdat hij wegging. Want louter staan is saai. Dan liep ik door en negeerde hem.
Zo ging het maand voor maand verder, hij wilde zich kennelijk laten zien. Wat hij nu te zeggen heeft is maar debiele wartaal dat ik niet schriftelijk ga weergeven. Maar ik besloot tot een list.

De eerstvolgende keer zag ik hem staan en driftig zijn smartphone bewerken. Wat kan hij nu allemaal regelen, dacht ik, toen hij mij nog niet opgemerkt had was de smart nog in zijn hand, want zo liep hij altijd opzichtig over straat. Al ras had ik het door: hij had de app audio aangezet.

Eenmaal naast mij gekomen richtte hij de smart nogal onopvallend naar mij om de geluidsopname goed te kunnen maken. Ik had zijn plannetje door. Hij begon met stomme opmerkingen, wellicht om mij tot reactie te bewegen, maar ik zweeg mooi. Zijn beschuldigingen werden ernstiger, zijn stem luider, zijn passen driftiger.
Toen pakte ik een stukje krantenpapier waarop ik met viltstift had geschreven: "Vermoorden". Zijn reactie was verbluffend, hij schrok zienderogen terwijl het toch voor een normaal mens nonsense is! Doch is hij gek en 'n gek reageert ook gek.
Zijn pas verlangzaamde, hij stond stil maar ik liep door. Ik zag dat hij rechtsomkeert gemaakt had.
Hè hè, eindelijk rust. Een mens moet toch aan zijn hart denken, nietwaar?
Het papiertje rolde ik op, kauwde het en spuugde 't in de goot.

Nadien heb ik hem nauwelijks meer gezien. Zouie nog leven?

Een bureautafel op de chicaneur kieperen

Het bedrijf was al vanaf het begin een chicaneuse chaos. Iedereen keek, sprak en maakte ernstige verwijten. Als een dit moet ondergaan doen de anderen mee, gelijk bij de meerkoetjes.
Ik heb meermaals gevraagd aan de dichtstbijzijnde bureauchef welke opleiding hij heeft genoten, de man zweeg, niet verplicht vragen te beantwoorden van ondergeschikten. De afdelingschef kreeg daar lucht van en begon ook te zoeken en te vitten. Hij bedacht een list mij een piep jonkie als chef te geven die begon de hele dag commando's te geven in de vragende vorm. Aangezien hij nimmer antwoord kreeg riep deze de hulp in van voornoemde afdelingschef die mij daarop gebood de aanwijzingen van "mijn chef" op te volgen. Ik moest schateren!
Naast de bureauchef zat languit een wat Indier die de gehele dag wilde corrigeren. Het lijkt wel of hij een grote duim had. Dat maakte hij aanmerkingen op fluisterende toon die wel gehoord werden. De omgeving zweeg, bang ook slachtoffer te worden.
Ik bedacht mij dat als bevelen of noem de opdrachten niet worden uitgevoerd de zogenaamde leidinggevende toch met een mond vol tanden zit. Hij zou kunnen dreigen met ontslag maar dat is dan nog een bevrijding ook! Dan gebeurde het dat de man op grinnikende toon een terechtwijzing gaf en mij dan triomfantelijk aankeek. Hij mompelde dat ik fouten maakte. Hij had mij geschandaliseerd voor het gehele publiek. Welnu, dit kan ik ook, ik wendde en liep snel op zijn bureautafel af. Met apparatuur en andere bescheiden daarbovenop kieperde ik het zware geval om waardoor de man met zijn benen bekneld geraakte en het toetsenbord op zijn neus kreeg. Ik bekommerde mij niet om zijn hachelijke status en liep terug naar mijn plek. Alle mensen trachtten hem te redden door het bureautafel op te tillen en hem er onder uit te trekken, de chaos was compleet. Hij bleek niet meer te kunnen lopen, wellicht waren zijn beide benen gebroken. Of hij ooit nog teruggekomen is weet ik niet want ik verliet het kantoor, mijn jas hing er gelukkig nog, en ben nooit meer terug gekomen.