zondag 14 juni 2020

Het café der invaliden aan de Zeedijk

De zaak had in het verleden al meerdere namen gevoerd als Zeepost, Dronkop en Zeenat. Maar de recente naam is De Slaapbaas omdat het pand in de 18e werd gebruikt als logement voor aanmonsterende VOC-zeevaarders. Aan interieur is niets veranderd, wat oud is blijft zo, wat versleten wordt vervangen en met een verfje kunstmatigerwijs verouderd. Het pils is in een klein glas maar de zaak ik ook klein.
Een krachtige man werd door een ongeluk invalide, hij droeg een halssteun en zijn rechterhand was lam. Gelukkig kon hij nog wel lopen. Toch is het zien van een dergelijke stamgast minder plezierig dan een mooie meid maar toch, zijn aanwezigheid werd geduld. Uit de invalideninrichting kende hij meerderen die hij somtijds sprak. Nu begaat hij de naïveteit ze uit te nodigen door een drankje in De Slaapbaas. Zo zaten er na verloop van tijd al drie invaliden aan de cafétafel, alwaar menig bezoeker uit overweging van goede smaak niet meer zal plaatsnemen. Doch daar blijft het niet bij, een tweetal invalidenwagens voegden zich bij hen, de zaak zowat in lopen bemoeilijkend. De caféhouder wat ontzet maar kon ze niet meer wegjagen. Hij traineerde wel met de drankjes doch zoveel effect heeft dit ook niet omdat ze toch al een uur zaten op een drankje.
Hij ging in overleg met een collega hoe dat ontuig weg te krijgen. Lastig, wat het antwoord, als de politie er lucht van krijgt krijg je diskrediet.
Dan, na verloop van tijd berichtte hij de naburige uitbaters van de ellendige situatie en verzocht om hulp. Een potige kerel meldde zich om tegen betaling als portier te fungeren. Tevens werden vrienden en kennissen uitgenodigd tegen gereduceerd  tarief te komen.
Als nu de eerste invalide voor de deur komt wordt hij weggestuurd wegens vol. Brandweervoorschrift voegde hij daaraan toe. Ook de volgenden, een zei zelfs de politie te verwittigen. Maar er gebeurde niets en de lamstraalschooiers bleven weg.


Zie ook:

Het Café der Werklozen in de Concertgebouwbuurt

5 opmerkingen:

  1. Zo ging en weer goed maar...
    Een forse kerel meldde zich bij de caféhouder voor een gesprekje. De bewezen dienst had een staartje,namelijk een beschermgeld voor onbepaalde tijd. De caféhouder schok zich een hoedje maar herstelde snel, hij begreep dat hij erin geluisd was. Naar de politie gaan was uitgesloten dus moest hij toegegeven. Hij betaalde zijn "contributie" voor zijn zogenaamde veiligheid.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ooit heeft Kees Manders aan het Thorbeckeplein een mannetje van de Amsterdamse Maffia met de autokrik een danige klap op zijn harses gegeven zodat die nooit meer durft te wederkomen. Onze weekdierachtige caféhouder echter zou nooit tot zoiets in staat zijn blijft derhalve afhankelijk van derde typen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hij kreeg van een hoogst nette bezoeker, wel apart genomen, een voorstel tegen betaling een kist in de bodem onder de kelder te begraven. CEMENT EROP EN KLAAR IS KEESIE.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Eenmaal gesproken in de buurt, praatjes, werd de zaak wel bezocht door een groep manhaftige jongens. Een groep liep weg zonder te betalen, de ander zorgde ervoor dat de aanwezige gasten geleidelijk de zaak verlieten. Alléén met een groep is voor de caféhouder riskant, de politie kan hij niet roepen en ze wegkrijgen evenmin. Hij besloot ergens te gaan zitten en niet meer te tappen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. In de buurt werd gesproken dat een brief werd bezorgd gericht niet aan de caféhouder maar aan het café en dat geeft verdenking. De baas wilde de brief niet openen en belde de politie. Zij heeft in een metalen koffer de post meegenomen maar verder niets meer gehoord.
    De buurt blijft dit café toch een vreemde eend te vinden want een normaal mens uit de buurt gaat daar niet in om een zooitje lamlendelingen te aanschouwen. Slechts touristen weten van niets.

    BeantwoordenVerwijderen