Ari Siliakus van Manager bij Schiller tot Restaurateur in Bennebroek

Op 20 februari 1970 verscheen het persbericht dat Ari (Adrianus) Siliakus door Frits Schiller ontslagen zijn gelijk heeft gekregen bij de rechter. Ik kan me dit bericht nog goed herinneren aangezien ik Ari zij het op afstand heb gekend.

Ari Siliakus 1970

  

Het was 4 jaren eerder dat ik vaak zo niet wekelijks een uurtje aan de leestafel van Schiller mijn bier dronk alhoewel ik par usance in de pups van de pints (Mulder, Koekenbier, Hesp en Sterretje) kwam. Er was echter meer: ik schreef ik alle rust mijn liefdesbrieven aan de vriendin in Canada. Het kon nog net, in november van dit jaar huwde zij een geëmigreerde Fries.

Als ik het schrijven van de brief had voltooid ging ik graag in Stern bladeren. Stern dat altijd fel van leer getrokken heeft tegen de nazi-tijd. Ik herinner me nog een artikel dat zwervers zonder vorm van proces in de 30er in het openbaar werden opgehangen. Maar internationaal naam maakte dit blad met een serie over het leven van Eichmann in 1960, waarover dit mijner essays (juli 2011) handelt.

Zijn geboortejaar is 1921. Een statige man met een strenge blik. Hij was altijd de locatie aan  het schouwen. Ik hing mijn plastic motorjasje aan de haak, de fiets en even later de Honda-bromfiets had ik al gezet op het Rembrandtplein. Eenmaal maakte hij een grapje over die jas. Best kans zoon te zijn van Ari Philippus Siliakus (1888) gehuwd in 1913 met Derkje Maria Gerritsen (1886). Hun overlijdensdata zijn niet bekend. Deze Ari zat in de horeca en een zijner broers ook. Dan heeft onderhavige Ari een vader en oom als voorbeeld.

Tegen elven kwamen de heer en mevrouw Schiller, Cornelia Cath. Italiaander, souperen. De eerste was zo'n 80, deze laatste voerde altijd financiële gesprekken waarin ik de aandeelhouders vaak hoorde noemen. Beiden overleden in 1971.

Doch niet altijd was het lezen geriefelijk toen een kleine Engelsman om de 10 seconden in een ultrasoon gegiechel uitbarstte, abnormaal. De geroutineerde kelner die mij altijd sympathiek bejegent heeft bedaarde hem maar zonder succes.

Schiller, de vermaarde restaurateur en schilder. Opvallend het portret van Prins Bernhard bij de zijingang. De zalen hingen vol met zijn werken waarvan na verkoop van het bedrijf niets overbleef. In een museum zijn deze doeken evenmin. Ook de leestafel heb ik (van buitenaf) niet meer gezien. Ondanks zijn artistiek talent was Frits niet minder zakenman. Toen Lazarus (Leo) Fuld (deze, als ik het goed heb) aan de Vijzelstraat een café opende met whiskey voor halve prijs kwamen Frits Schiller en trawanten poolshoogte nemen. Dit kan niet, morden ze en met een juridische truc op basis van 'n omgekochte buurman-getuige moest het etablissement wegens geluidsoverlast sluiten. Fuld overleed in 1997 te Buitenveldert. En daar bleef nog het onterechte ontslag van Ari in 1970.

Met zijn achterstallig salaris kon hij restaurateur worden in De Oude Geleerde Man te Bennebroek. De titel staal op de ladder (<leer) in het uithangbord. Hij heeft dit bedrijf twintig jaar gehad met een Michelinster van 1980-1990 en verkocht dit etablissement in 1990. Activiteit ontplooide hij in de Alliance Gastronomique Néerlandaise omvattend 34 restaurateurs, hetgeen me eerder een kartel lijkt. Dan naar mijn mening  nog een Ahold-restaurant met indrukwekkende titel te Zaandijk leven inblazen, hetgeen mislukte. Wie gaat er nu op zijn 69^e nog zoiets nieuws beginnen? Maar wat hij in en na Schiller gepresteerd heeft verdient ons aller ontzag.

Ari Siliakus (rechts) te Bennekom