Allang was de dwerg met loodzware stem bezig mij voor de voeten te lopen. Ik wachtte altijd rustig totdat hij wegging. Want louter staan is saai. Dan liep ik door en negeerde hem.
Zo ging het maand voor maand verder, hij wilde zich kennelijk laten zien. Wat hij nu te zeggen heeft is maar debiele wartaal dat ik niet schriftelijk ga weergeven. Maar ik besloot tot een list.
De eerstvolgende keer zag ik hem staan en driftig zijn smartphone bewerken. Wat kan hij nu allemaal regelen, dacht ik, toen hij mij nog niet opgemerkt had was de smart nog in zijn hand, want zo liep hij altijd opzichtig over straat. Al ras had ik het door: hij had de app audio aangezet.
Eenmaal naast mij gekomen richtte hij de smart nogal onopvallend naar mij om de geluidsopname goed te kunnen maken. Ik had zijn plannetje door. Hij begon met stomme opmerkingen, wellicht om mij tot reactie te bewegen, maar ik zweeg mooi. Zijn beschuldigingen werden ernstiger, zijn stem luider, zijn passen driftiger.
Toen pakte ik een stukje krantenpapier waarop ik met viltstift had geschreven: "Vermoorden". Zijn reactie was verbluffend, hij schrok zienderogen terwijl het toch voor een normaal mens nonsense is! Doch is hij gek en 'n gek reageert ook gek.
Zijn pas verlangzaamde, hij stond stil maar ik liep door. Ik zag dat hij rechtsomkeert gemaakt had.
Hè hè, eindelijk rust. Een mens moet toch aan zijn hart denken, nietwaar?
Het papiertje rolde ik op, kauwde het en spuugde 't in de goot.
Nadien heb ik hem nauwelijks meer gezien. Zouie nog leven?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten