De gele bus is mij nog altijd een vertrouwde herinnering, met weemoed. Ik heb er des morgens heerlijk in gereisd van Buitenveldert naar Leidseplein, soms Nieuwezijds. Het is toch een half uur waarin ik, je kunt het niet geloven, al boeken zat te lezen. Daartoe is de bus (rubberbanden) een goed vervoersmiddel: doffe geluiden, i.t.t. de scherpe van de tram (rails). De trein is echter weer zwaar en dof vanwege de grote massa.
Ook kende je zowat mensen van gezicht en geraakte ik vaak in gesprek met wijlen Dr. Hans Reeser, hoofd van de Systematische Catalogus van de UB (UvA) en schrijver van een biografie over Bosboom-Toussaint. De heer Reeser heeft mij eind 80er nog een tip te geven om ook op de jaarvergadering van het Bilderdijk Genootschap t.h.v. de VU te komen.
Een jonge chauffeur lag zowat voor het stuur: zo laag had hij de rugleuning gezet. Toen hij eens met het stuur ging zigzaggen knorden de dames.
Doch gezien de stadsontwikkeling werd de bus 67 overvleugeld door gemeentevervoer. CN deed een verwoede poging voor de busbaan doch tevergeefs. De tramlijn 5 en sneltram 51 wonnen het. Onze vertrouwde bus 26 werd met trucage door de protserige directeur van het GVB weggepest, ik weet nog hoe. Velen hier betreurden dit.
Terug ging ik altijd met de spitsbus 49 en daarin was je ook de koning te rijk met vertrouwde mensen om je heen te reizen. Rachel (70) en Marijke (65) uit Buitenveldert kenden mij al.
Maar de bussen zijn historie, mijns inziens een goedkoper reisvervoer voor de overheid. Doch die heeft helse pretenties met statusvol ondergronds vervoer.
Literatuur:
Margaretha H. Schenkeveld. Hans Reeser Amsterdam 9 februari 1916 - Overveen 2 september 1993. Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde. (1994). pp143-148.
Buslijn 67 (Amsterdam-Amstelveen)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten