Van Paridon Roomskatholieke Parafernalia

Hoe vaak ben ik niet aan de Nieuwezijds geweest en mocht ik altijd een small talk maken met de kwieke weduwe Van Paridon. Ik moest toch eens wat onbescheiden over haar privéleven spreken en vroeg haar familie te zijn van een of twee Paridons die in mijn tijd op het St.-Ignatiuscollege te Amsterdam hebben gezeten? Ze antwoordde kortaf: "Dat is een andere tak."

Veilleuses Mariposas Night-lights Nachtlichte Nürnberg

In de zaak kwam ik uitsluitend voor kerkwierook, alhoewel ik ook eens oliepitjes heb gekocht. Ik herinner mij de soorten Caspar, Pontifical, Gloria en Vaticaan. De eerste vond ik de heerlijkste en is door mij de meest gebruikte, de laatste de zwaarste.



Daarbij nam ik (voldoende voor de eerste maanden) twee rolletjes kool die bestond uit geperste gemalen houtskool waardoor er een lucht was ingesloten om het kooltje snel te laten branden. Ik heb wel geëxperimenteerd met houtskoolbriketten die ik aanvankelijk door de helft zaagde en met spiritus aan de gloei kreeg maar dat gaf onnodig vonken hetgeen niet zonder gevaar is in de huiskamer.

Omstreeks 1993 werd de zaak verkocht aan twee bevallige jongedames. Voor die kom je meer terug, heb ik als ondeugend man (ik ben nu eenmaal zo) vaak gedacht. Ze bezwoeren mij met alle macht een zo unieke winkel voor de maatschappij te willen behouden, een gedreven idealisme dus.

Toen ik in 1997 als geregelde bezoeker van De Krijtberg een mooi crucifix wilde kopen hebben ze mij lieftallig geholpen. Een vrouw aaide een metalen voorwerp en koesterde het zowat, het bleek 't crucifix te zijn dat mij meteen aansprak. Zij moet dit intuïtief gevoeld hebben! Het beeld hangt nog in mijn huiskamer maar in de Krijtberg laat staan elders kom ik niet meer, dit is een te groot verhaal nu, het schrijven van mijn memoires over mij religieuze epoche heeft mij vijf maanden kostbare tijd gekost en het resultaat blijft voor mij persoonlijk.

Maar er kwamen baby's die in de kelderruimte gekoesterd werden. Tja, baby's vond ik wel leuk om te zien maar meer dan ook niet. Je kan wel raden dat een werkkring buitenshuis met baby voor hen gecompliceerd wordt.

Ten tweede male werd de zaak verkocht aan een monnikenabdij. Ik heb steeds andere lui gezien.
Dan gaan er gekke dingen gebeuren:

1. Ik vraag twee doosjes kool. Hij loopt naar achteren en pakt twee kartonnen dozen kool bevattend wel 50 rolletjes per karton. Een spreekfoutje van mij, ik had rolletjes moeten zeggen maar kan die zijn monnikenverstand nu niet gebruiken dat ik maar een kooltje voor de huiskamer benodig? Ik was woedend.
2. Een neger vraagt om hosties, zeker lid van een sekte waar aan consecratie wordt gedaan. Hij krijgt een grote juten zak vol.
3. Na een aantal weken blijkt mijn hoeveelheid Caspar aanzienlijk geslonken, ongewoonlijk. Ik was verbaasd en ga toch het zakje nog eens bekijken, het blijkt 75 gram te bevatten. De eerstvolgende gelegenheid breng ik bij de monnik ter sprake dat ik 75 i.p.v. honderd gram heb gekocht waarop hij als antwoord geeft: "Ik wil de prijs graag gelijk houden!" Vandaar dat ik het niet gemerkt heb en er dus mooi ingevlogen ben. Ik was woedend.

Enfin, het laatste incident deed de deur dicht, ik vond ze maar slappe lullen en ben ik nooit meer teruggekomen. De wierooktijd is voorbij maar er zijn andere zaken, Internet ook, alleen kost het meer dan ik gewend ben geweest. Daarom heb ik op de restjes na geen wierook meer in huis doch wel een fijne herinnering aan de geurige zondagavonden!



Lees ook: Artikel in Trouw 15-12-2000