Leni Dondorp zoekt de Ware Jacob

"Ik heb de ware Jacob nog niet gevonden maar dan mag ik heus wel een lieve vriend zoeken."

Dit verklaarde Leni (Helena) in 1972 of eerder voor de klas, het klinkt wat intiem maar kinderen zijn nu eenmaal nieuwsgierig als ze zelf een vader en moeder hebben en ze bemerken dat de hoofdonderwijzeres alleen woont. Het is eigenlijk ontroerend eerlijk! Waarom zou dit niet mogen? In haar vak weet ze wat ze doet en hoever ze kan gaan. Via Sextant ontmoette ik haar begin 1973 en het klikte het meteen. Dit maandblad is van de NVSH en contact is direct gericht op seksualiteit, laten we er geen doekjes om winden met een lange aanloop van diner, uitgaan en vacantie. Eerder het omgekeerde want wij verlangen beiden naar intimiteit. En die was heerlijk!
Zij at bij mij en ik at bij haar, we telefoneerden aardig wat.

Ondertussen gaf ze een enthousiaste beschrijving van het onderwijzersvak (Montessori) en ried zij mij aan toch vooral te spreken met de heer Bakker van de kweekschool (ergens bij de Amstelveenseweg). Laat ik dat nu ook doen ook! Het is een ontzettend sympathieke man die zich geheel en al inzet voor de opleiding. We namen afscheid maar een studie na ooit de universiteit vaarwel te hebben gezegd zag ik toch niet zo zitten meer. En wie zegt dat ik met kinderen kan omgaan?

Aangezien ik sprak over de Vrijdenkers mocht ik van haar het boek "Handboek voor den Vrijdenker"  lenen van Domela Nieuwenhuis (staat nu digitaal in de dbnl). Kern van zijn betoog, eerder voor ongeschoolden geschreven, hij was een getalenteerd didacticus, is dat de aardse werkelijkheid niet overstegen kan worden naar een trancendendale, dit noemt hij een salto mortale of wel een grote gok.
Uiteraard heb ik dit boek wat eigenlijk haar familiebezit is teruggegeven.

Leni is blond, 36 en volslank, haar lengte is 1.74m. Ze was echt mooi om te zien. Waarschijnlijk een geseculariseerde Joodse achtergrond. Ze had een mooie stem, sprak zeer gemoduleerd.

Ik geloof dat we op 23 maart naar het Concertgebouw zijn gegaan voor het Concertgebouw Orkest o.l.v. Bernard Haitink. Janet Baker mezzosopraan. We kregen de aria Parto van Mozart uit de Clemenza, de Pavane van Ravel, de Wesendoncklieder (ik was al Wagnerliefhebber maar zou over drie jaar pas lid worden van het Wagnergenootschap in Amsterdam) en de 5e van Mahler. Op die avond vertrouwde zij mij toe afkeer te hebben van bezoekers met een dom uiterlijk. Nu kan je hierop niet zo direct iemand be- of veroordelen maar de fysiognomie heeft altijd een rol gespeeld, zeker bij de kennismaking als bij ons! Toch had ze dit niet moeten zeggen, het vak onderwijzer is dan ook weer niet zó intellectueel.

Eens was ik bij haar en telefoneert zij met haar bejaarde ouders. Die zullen wel behoorlijk ter been zijn geweest maar geestelijk wat hulpbehoevend. Ik hoorde Leni met aandringende intonatie hun raad geven, dit kwam mij nogal komisch over! Victoriaans de tafelpoten omkleed met kousjes. Is zij zo gebonden gebleven aan pappa en mamma? Nee toch, Leni is een vrije vrouw wat blijkt uit onze relatie. Maar toch zat mij dat niet lekker, zo een slaafse aanhankelijkheid. Mijn moeder kwam ook wel bij mij thuis, ze stofte en boende wat en schilde vast de aardappelen. Als ik thuis kwam was dat best fijn. Maar ik maakte er geen moederbinding van, dat is van de zotte. Daar zeg ik het, ik vond haar zot maar sprak dit niet uit. Toch moet ze het met haar intelligentie gevoeld hebben, kort daarna zei ze "een probleem" te hebben..., in de betekenis van een andere of betere vriend. Nu wel de ware? We namen beleefd afscheid van elkaar.