Ik heb mij voorgenomen om voor mijn studie naar het documentatie-archief van Elsevier te gaan met de bibliografische referenties bij de hand, ik was op dinsdag 25 januari 1977 al vroeg op. Ontvangen wordt ik door een behulpzame bibliothecaresse van om de 25 jaar, 1.60-1.65m, met iets dikke bovenlip en wat lage borsten. Zij werkt van half acht tot half vier, zij woont in de proletarische Spaarndammerbuurt. De fotokopieën die in wens maakt zij geroutineerderwijs voor mij, en geleidelijk interesseert zij zich ook voor het doel van mijn onderzoek.
Dit is echter uiterst ongebruikelijk, niet verboden hoor maar de klant behoeft in principe geen bemoeienis te ondergaan met de bedoeling dat hem de gewenste informatie geweigerd zou worden zoals in dictatoriale landen. In de 25 jaar dat ik de UB heb gefrequenteerd is mij nooit om een reden of zo gevraagd, ik zou mij daarbij danig ongelukkig bij gevoeld hebben! De vrijheid is een ieder lief, tenzij iemand, zoals ik zelf meegemaakt heb, een slaafje is van de R.K. Kerk.
Maar hier ten kantore is het heel wat anders. Zij komt uit een roomskatholieke familie omgeving Amersfoort met een gezin van tien kinderen, ze heeft op de R.K. Scholengemeenschap Eemland gezeten en ze is afgestudeerd aan de Frederik Muller Academie. Duidelijk een intelligent meisje!
Maar ook bijdehand, zoals zal blijken. Ik geef mijn adresgegevens en krijg die ook van haar.
Op 30e maken we een afspraakje om op 3 februari bij mij te eten. Maar ik moet de deurbel niet gehoord hebben, we praatten hier later over, dezelfde avond komt Liesbeth Loots onverwachts.
Of is het misschien de Staatsliedenbuurt naar ik gehoord moet hebben op 6 februari, het maakt niet uit, de ene en de andere zijn voornamelijk gevuld met de onderlaag van de bevolking, dat door vertrek van bewoners en de komst/aanwas van bewoners alleen maar overheersend wordt. Alsdan heb je eigenlijk een ghetto. Nee, veel achting heeft ze niet voor haar buurtgenoten, ook ik heb dit moeten ondergaan en weet hoe het voelt als intelligente man met goede opleiding tussen schreeuwend schorem te zitten. Omgekeerd denken die ook weer misprijzend over jou! Vooral conflict voorkomen is een wijze les.
Haar ouders wonen nog in de boerderij, alwaar vijf van de tien nog met de pot meeëten.
Maar op 11 februari is het dan zover, ze eet pannenkoeken bij mij. Wij zullen geen gebrek hebben gehad aan onderwerpen voor de conversatie!
De volgende avond had ik een afspraakje en etentje met een ex-psychiatrische patiënte Patricia uit Rotterdam, mijn energie scheen onuitputtelijk.
Wij belden de 20e nog waarin ze haar Nietscheïaanse standvastigheid toont dat de wil tot alles in staat is. Maar, peins ik, dit is een kwaliteit van de boer die meer dan een stadsmens beseft wat vrijheid is en welke macht hij heeft de grond vruchtbaar te maken. Friedrich Griese schreef daar over. En dat heeft ze toch maar mooi meegenomen van haar ouders, het is haar degelijke opvoeding.
We zien elkaar wederom op de 10e maart waar een ietwat ongerief optreedt als ze mij wat afwezig vindt. In de omgang ben ik anders een onderhoudend spreker die graag initiatief neemt.
De climax komt op de fopdag 1 april. Liesbeth was eerder dan zij gekomen en gedrieën eten we hier. Dat betekent dat Liesbeth met Ans kennismaakt of moet maken. Of Ans dit ook leuk gevonden heeft? Ik denk dat de kentering op deze avond is geschied en dat zij van mij afstand genomen heeft. Aan Liesbeth zal het wel niet gelegen hebben, die is hartelijk maar weer niet zo dat ze Ans als vriend zal hebben geaccepteerd. De komst van Liesbeth is in zoverre een voordeel dat we met de auto naar de Johannes Vermeerstraat kunnen rijden om twee historische films te zien over de Nibelungen en een gedeelte van Fritz Langs Metropolis.
 |
| Brigitte Helm |
Wij zaten bijeen maar ik herinner me nog goed dat zij geleidelijk stilletjes werd en zonder al teveel ceremonieel wegging. Het afscheid blijkt voorgoed te zijn. Dat is nu de wil tegen zichzelf (laten) keren, ze had moeten doorzetten! Hoe kunnen anders nieuwe en betere liaisons gecreëerd worden?
Met Liesbeth alleen dronken wij die avond af met een bezoek aan café Mulder en een broodje bij Van Dobbe. Ik bleef bij haar slapen.
Op de 7e weet ik het zeker: ze vindt ons contact niet zo gezellig meer. Snel koop ik bij De Bijenkorf een boekenbon en doe die met een lieve brief op de bus van Elsevier. Dan blijkt haar sterke wil door mijn geschenk # 8054629 subiet te retourneren. Als troost kreeg ik dezelfde avond Rina H.A. Taekema te eten. Maar de boekenbon mag ze zo weer krijgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten