Posted on Monday, September 29, 2008 9:22 AM
Ik had het nooit
gedacht de financiële wereld zó te kunnen zien scheuren en instorten
gelijk ik zeker drie dagen in november 1989 evenmin kon geloven dat de Muur echt
voorgoed doorbroken is. Er werd in den Lande tijdens de socialistische
regering in de 70er v.e. vaak gesproken over nationalisatie van
het (vervloekte maar onontbeerlijke) Verzekeringswezen maar men gaf wel
toe dat het politiekerwijs om de vrije economie niet haalbaar is. Toen
al waren de premies lekker hoog (voornamelijk doorberekende
kostenposten) en de (ten grondslag liggende) rentevoet lekker laag met
als tegenargument de veiligheid van de Verzekerings Maatschappij.
Den Uyl heeft als ex-calvinist nog zakken geld
in de noodlijdende Verolme Scheepsbouw gestort, de calvinist Verolme was
allang dood en lag in een praalgraf van zijn immense rijkdom. Toen
eindelijk het inzicht verkregen werd dat voortzetting in Europees
verband niet mogelijk is, verklaarde Den Uyl dat toch maar bedrijven
failliet moesten kunnen gaan. Met andere woorden, kreupelen moeten toch
eens dood.
Anders dan nu, Banken en Verzekeringsmaatschappijen dienen een hogerdimensionaal
belang dan 'n Scheepsbouwwerf, de gehele landseconomie is er mee
verweven. Ondenkbaar dat een bank de deuren sluit en je rekening courant
alsmede je spaargeld niet meer toegankelijk zijn...
Over de Verenigde Staten behoeven wij
ons geen zorg te maken het land te zien ondergaan. Als ze nu al $800
miljard kunnen vrijmaken voor overneming van hachelijke leningen, is er
zoveel geld in de kelder als van Dagobert Duck: toen Donald
verwonderend wees naar de kale bodem, een opgebruikte muntenmassa voor
de vervaardiging van prachtige standbeelden, greep Dagobert naar de
schakelaar en de betonnen bodem zoemde omhoog, te aanschouwen een
immense muntenmassa van ongekende diepte.
Wie had echter gedacht dat dit geleend geld is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten