29 jan 2010, 12:48

Sytze van der Zee is journalist maar geen historicus. Dat heeft tot gevolg dat de man geneigd is tot detaillering terwijl de historicus liever abstraheert en grote lijnen ontwikkelt.
Hij was te gast in Kunststof op 25 januari 2010. [Herbeluisteren middels deze hyperlink]

Maar juist de kleine zaken kunnen machtig interessant zijn. Wij kenden al lang (alhoewel ik haar portret nimmer gezien heb) de Joodse verraaister Ans van Dijk die gefusilleerd werd in 1948 en met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid het adres Prinsengracht 263 heeft doorgegeven. Dat er hele Joodse families aan het verraaien geslagen zijn geweest was mij echter onbekend.

Niet onverklaarbaar. Het zijn de gangmakers van de na-oorlogse propaganda voor het Joodse Belang, te weten Lou de Jong, Presser, Belinfante en Sijes die weliswaar op de hoogte zijnd van het Joodse verraad dit toch lekker op de achtergrond hebben gehouden en publicatie hebben vermeden.
Maar wel over Joden, Joden en nog eens Joden die ten onder gegaan zijn, tot in het oneindige.
Daarenboven steunde Presser ook nog de pseudologia fantastica Jood Weinreb, aan wie de naïeve jodenmeid Renate Rubinstein hysterischerwijze support verleende. Eerst De Jong zal de zaak Weinreb moeten openen niet eerder dan dat hij daartoe werd gedwongen.
En denk aan De Jongs voortdurende aandacht voor de slachtoffers, uiteraard Joden, in zijn De Bezetting uit de 60er, serie door de VPRO Geschiedenis ter herkenning geheel ter beschikking gesteld.
Vergeet niet Belinfantes uitlating "het is niet te vergelijken met de Duitse kampen" naar aanleiding van het verschijnen van Kamptoestanden door H.W. Van der Vaart Smit. Over de kampen schrijft Belinfante zelf ook in zijn Geschiedenis der bijzondere Rechtspleging met op p225 het sappige verhaal dat een vrouw zich een chef bewaker aanbiedt in de hoop op vergroting van de overlevingskans van haar man, vriend of broeder.
En weet ik niet van Sijes dat hij in een gevoerde correspondentie met Teunis Schaap de ontkenning van het grote aantal Joodse slachtoffers "een in strijd zijn met de levenservaring" achtte.
Voegen wij toe de naam van een moderne historicus Barnouw die de dramatisch sentimentele titel bedacht "Wie verraadde Anne Frank?", wat in werkelijkheid niet meer is dan een tip door een hem vertrouwd (V) persoon aan de SD over een mogelijke verblijfplaats van Joodse Onderduiker(s).

Zo hebben wij enigermate de Joodse kliek gedetermineerd die tientallen jaren de publicitaire dienst uitmaakt in naoorlogs Holland en die slaafs gevolgd wordt door de landelijke pers.

Een periode van 65 jaar is nodig een gunstig tijdstip te vinden tot publicatie van een controversieel geschrift Vogelvrij. Het is geschreven met een totaalvisie dat het kwaad in de wereld altijd bestaan heeft en nog zal blijven voortwoekeren. Maar ik zelf denk wat simpeler: wie voortdurend zag dat Joodse families werden weggehaald, komt toch op de idee je eigen belang liever veilig te stellen, kortom liever zij (weggehaald) dan wij. Presser schrijft al over vele kunstjes uitgehaald om aan de wegvoering te ontkomen, althans te laten uitstellen, en daartoe is zo we nu weten verraaien een der prachtige mogelijkheden.

Tenslotte denk ik dat de instelling ten aanzien van je gedrag al vroeg bepaald is. Lang voor het uitbreken van de oorlog liepen er in Triëst Joodse koters in keurig nazipakje die de nu komisch ervaren in Jiddisch uitgesproken Hitlergroet brachten. "Je moet ze keurig opvoeden", was het motief der ouders. Zo sprak Claudio Magris in zijn Dankesrede na de Uitreiking van de Friedenspreis te Frankfurt op 18 oktober 2009.